Dziecko w świetle księżyca

Usłyszałem to zanim zobaczyłem: ciche klikanie, jak zgrzytanie zębów na mrozie.

Spojrzałem w górę i zobaczyłem, że przy drzwiach balkonowych, w kącie, gdzie światło księżyca odbijało się od podłogi, skulona jest mała postać owinięta w brudny koc.

Przez chwilę mój umysł zrobił dokładnie to, do czego został wyszkolony przez miesiące: odrzucił to, co widział.

„Nie” – mruknąłem.

Słowo to brzmiało jednocześnie jak modlitwa i zaprzeczenie.

„Nie jesteś prawdziwy” – powiedziałem łamiącym się głosem. „Nie możesz tu być. Jesteś…”

Zatrzymałem się, zanim zdołałem wypowiedzieć słowo, które powtarzałem od miesięcy.

Postać drgnęła na mój głos. Z pod kołdry wydobył się cichy dźwięk. Jęk. Potem słowo.

“Tata…?”

Moje serce nie tylko przestało bić. Wydawało się, że całkowicie się zatrzymało, a potem zaczęło bić tak mocno w mojej piersi, że musiałem chwycić się krawędzi biurka.

Wstałem powoli. Nogi miałem jak z kamienia. Pokój się przechylił i przez sekundę pomyślałem, że to kolejny z tych dziwnych momentów, kiedy świat się rozmazuje, a ja budzę się później, nie pamiętając, co się stało.

Ale im bliżej podchodziłem, tym więcej szczegółów dostrzegałem.

Koc był poplamiony, a tkanina miejscami przetarta. Bose stopy, podrapane i posiniaczone, wystawały. Błoto pokrywało chude kostki. Splątane włosy przylegały do ​​twarzy naznaczonej brudem i zaschniętymi łzami.

A oczy — te oczy — spojrzały na mnie.

Znałem te oczy.

Zobaczyłem je, gdy pierwszy raz trzymałem ją w ramionach, mrugając przez jej przymrużone powieki. Widziałem, jak się rozświetlały, gdy strzeliła zwycięskiego gola w futbolu akademickim, gdy otworzyła list z informacją o przyjęciu na wymarzony kierunek artystyczny, gdy zbiegła po schodach w bożonarodzeniowy poranek w przytulnych skarpetkach.

Rozpoznałbym ich w każdym kraju, w każdym życiu.

„Chloé?” wyszeptałem.

Dziewczyna wzdrygnęła się i przycisnęła się do okna, jakbym miał ją uderzyć.

„Proszę” – wymamrotała ochrypłym, cienkim głosem. „Proszę, niech mnie nie usłyszą. Znajdą mnie, jeśli dowiedzą się, że przyszłam”.

Reszta na następnej stronie