„Ja…” Urwała, przełykając ślinę. „Spóźniłam się na ostatni autobus”.
Mocniej ścisnęła dziecko.
“Nie mam dokąd pójść tej nocy.”
Ona nie płakała.
Powiedziała to spokojnie, jak ktoś, kto już całą swoją energię poświęcił na zaakceptowanie tego.
„Masz kogoś w pobliżu?” – zapytałem. „Rodzinę? Przyjaciele?”
„Moja siostra” – powiedziała. „Ale ona mieszka daleko”.
Zawstydzona odwróciła wzrok.
„Bateria w moim telefonie padła. Myślałem, że jest jeszcze jeden autobus. Pomyliłem rozkład jazdy”.
Wiatr rozerwał wiatę przystankową.
Spojrzałem na pustą drogę, śliski chodnik, czerwone policzki dziecka.
Moje córki spały smacznie w swoich łóżkach w domu mojej matki.
To dziecko było na zewnątrz, na zimnie.
Przeczytaj więcej na następnej stronie >>
