Jessica Ramirez.
Sąsiadka z mieszkania 1202. Nauczycielka jogi z delikatnym uśmiechem i dyskretny mąż. Kobieta, która trzy dni temu zapukała do moich drzwi ze słoikiem domowego dżemu, pytając z błyszczącymi oczami, czy już czuję ruchy dziecka.
To była ta sama Jessica, która trzymała mnie za rękę i powiedziała: „Będziesz wspaniałą matką, Lauro. Bardzo cię podziwiam”.
Notatnik wypadł mi z rąk i roztrzaskał się o podłogę z ogłuszającym hukiem.
Osunęłam się na zimne linoleum, a świat skurczył się do jednego punktu, niszcząc go. Mój mąż nie był z klientem. Był z moją przyjaciółką.
I oni żyli. A to oznaczało, że kłamstwo również przetrwało.
„Proszę pani? Czy wszystko w porządku?”
Silne dłonie chwyciły mnie za ramiona i podniosły. Zaprowadzono mnie na plastikowe krzesło, ale moje ciało wydawało się puste, jak skorupa. Ciężar w moim żołądku nie był już ciężarem mojego syna; to był ciężar zdrady, którą dopiero zaczynałam rozumieć.
Jessica Ramirez.
To imię było trucizną rozchodzącą się w moich żyłach. Każde wspomnienie odżyło w mdłym świetle. „Przypadkowe” spotkania w windzie. Jej ciągłe pytania o harmonogram Michaela. „On tyle pracuje, biedaczek. Powinnaś się nim zaopiekować, Lauro”.
To nie była solidarność. To było uznanie.
A ten grill dwa miesiące temu… Pamiętam, jak siedziałam na dachu, wyczerpana ciążą, a Jessica siedziała obok mnie. Trzymała rękę na moim brzuchu.
„Czy mogę coś poczuć?” – zapytała. „To takie magiczne połączenie, prawda? Nic nie jest w stanie go zerwać”.
Zrobiło mi się niedobrze. To nie była zwykła sprawa. To była farsa. Chciała siedzieć w pierwszym rzędzie i być świadkiem życia, które niszczyła.
„Pani Thompson?”
Przede mną stał młody lekarz w okularach w drucianej oprawie. „Doktorze Patel. Pani mężowi nic nie grozi. Miał szczęście”.
Szczęściarz. To słowo smakowało jak popiół. Szczęściarz, że wciąż żyje, by stawić czoła krzywdzie, którą wyrządził.
„Czy mogę go zobaczyć?” Mój głos był nie do poznania — płaski, bez życia.
„Jest pod wpływem środków uspokajających, żeby złagodzić ból” – powiedział niepewnie dr Patel. „A drugi pacjent jest w tej samej sali obserwacyjnej. Może lepiej poczekać…”
„Nie” – powiedziałem, wstając. Zawroty głowy zniknęły, zastąpione przez zimną, ostrą jasność umysłu. „Chcę go teraz zobaczyć”.
Zaprowadził mnie do pokoju oddzielonego od korytarza zieloną zasłoną. Zaciągnął ją.
Scena ta przypominała obraz winy.
Dwa łóżka obok siebie. Po prawej Michael. Jego ręka była unieruchomiona, twarz podrapana, spał snem po narkotykach. Nawet nieprzytomny, wydawał się słaby.
Po lewej stronie, niecałe dwa metry od nas, stała Jessica.
Miała bandaż na linii włosów. Wpatrywała się w sufit, zamyślona, aż usłyszała, że weszliśmy. Powoli odwróciła głowę.
Nasze oczy się spotkały.
Rozpoznanie było natychmiastowe. Panika wykrzywiła jej rysy, zacierając spokój nauczycielki jogi, którą tak dobrze znałam. Otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Wyglądała jak ryba wyjęta z wody, łapiąca powietrze na pomoście.
W jego oczach nie było skruchy. Tylko przerażenie drapieżnika złapanego w pułapkę.
Nie krzyczałam. Nie płakałam. Weszłam do pokoju, moje kroki były ciężkie i powolne. Zatrzymałam się u stóp łóżka Michaela, ale nie spojrzałam na niego. Mój wzrok był utkwiony w niej.
„Nie był sam” – powiedziałem.
Mój głos był cichy, ale rozbrzmiewał w sterylnej ciszy. Powtórzyłem słowa oficera, puszczając je mu do ucha.
Jessica wzdrygnęła się, jakbym ją uderzył. Podciągnęła prześcieradło, żeby się ukryć.
„Laura, ja…” wyszeptała łamiącym się głosem.
„Nie!” – przerwałem. „Nie waż się nawet wymawiać mojego imienia”.
Reszta na następnej stronie
