Słyszałem, jak moja córka szepnęła przez telefon: „Tęsknię za tobą, tato” – pochowałem jej ojca 18 lat temu

Minęło osiemnaście lat. I jakimś cudem przetrwałem.

Z dziewczynki tulącej noworodka i pogrążonej w żałobie stałam się kobietą spokojnie i z rozmysłem odbudowującą swoje życie. Nie było to ani odważne, ani piękne… było konieczne.

Susie była wspaniała. Była wrażliwa i miała oczy Charlesa. I jej dołeczek, gdy się uśmiechała… choć pojawiał się wolniej, ostrożniej, jakby to, co trzeba było zrobić, musiało być godne jej uśmiechu.

Dorastając, naturalnie pojawiają się pytania.

„Jaki był tata?” – pytała, zazwyczaj gdy moje ręce były zajęte ściskaniem ubrań, mieszaniem zupy lub wycieraniem blatów.

Dałem mu to, co miałem. Historie, które były już nudne od ciągłego opowiadania. Opowiedziałem mu o jego okropnych żartach, które sprawiły, że przewracałem oczami. Zdjęcia jego uśmiechu z dzieciństwa. Wspomnienie tego, jak śpiewał w samochodzie, zawsze fałszując.

Przyjęła je, ale wyczułem pustkę w jej oczach.

Przez długi czas to wystarczało. Aż w końcu przestało.

Zdarzyło się to w zwykły wtorkowy wieczór. Szedłem korytarzem, gdy usłyszałem głos Susie. Był niski.

„Dobrze… ja też za tobą tęsknię, tato.”

Moje ciało zamarzło.

Tato. Tato?!